დილაა.
ქალაქს ჯერ კიდევ სძინავს.
გარე განათება დაღლილი ციმციმით ანათებს ცარიელ ქუჩებს. სიჩუმეა, ისეთი სიჩუმე, როგორიც ღვთის მოლოდინში მყოფ სამყაროს აქვს.
მოულოდნელად ჰაერში რაღაც ნაზი, სევდანარევი ხმა იბადება.
შორიდან მოედინება, ცვარივით ეშვება სახურავებს, ბზარებსა და ფანჯრებს შორის.
ეს ეზანია.
ვერ ვხედავ იმ ადამიანს, ვინც კითხულობს.
მაგრამ ვგრძნობ – ეს ხმა სხეულს ეკუთვნის, სულს, ოჯახს, რწმენას...
ეზანი ქალაქს მუსლიმი თემის არსებობას ახსენებს – არა ხმაურით, არამედ სინაზით, მოკრძალებით.
სხვა კუთხეში, ქალაქის მეორე ბოლოში, ახალგაზრდა გოგო სამსახურიდან ბრუნდება. თავშალს ისწორებს. არა იმიტომ, რომ ვინმე აიძულებს, არამედ იმიტომ, რომ ასე გრძნობს. ის არავის ეჩხუბება, არავის უმტკიცებს, რომ მისი რწმენა წმინდაა. ის უბრალოდ ასე ცხოვრობს. მას უყურებენ, აფასებენ, განიხილავენ – მაგრამ ის მიდის მშვიდად, ამაყად.
მის ჩადრში ჩაკრული მხოლოდ თმა კი არა – რწმენაცაა.
რწმენა, რომელიც მხოლოდ სულს ეკუთვნის.
ახალგაზრდა ბიჭი ქუჩაში ჩერდება, იცის, რომ ლოცვის დროა.
გესმის რწმენის სუნთქვა?
ის არ ჩანს.
არ ჟღერს.
არც სურნელი აქვს.
მაგრამ სადღაც ჰაერში დგას — ჩუმად, ამაყად, შეუცნობლად.
მუსლიმი თემის ხმა არ არის გარეგნობა, ენა ან ეროვნული კუთვნილება,
ეს არის შინაგანი რწმენა, რომელიც ლოცვასავით იბადება და არასდროს ბერდება.
მისი ხმა იჩქმალება შიშში, უხილავ დისტანციაში და ყველაზე ხშირად, ჩვენს უყურადღებობაში.
მაგრამ ეს ხმა არსებობს.
და საკმარისია ერთხელ, სულ ერთხელ, ღრმად და გულით მოუსმინო, რომ იგრძნო:
მათი რწმენა იმდენად ხმაურიანია, რომ დუმილი ჯობია.
შეიძლება ისინი ხმამაღლა არ საუბრობენ, მაგრამ ჩუმად, ჩვენთვისაც ლოცულობენ.
ავტორი: ნესტან ღორჯომელაძე